اندیشه قصرشیرین : روز خبرنگار از آن روزهایی است که برساخته یک ایدئولوژی است. به طور واقعی یک خبرنگار در این روز به بی رحمانه ترین شکل ممکن کشته شد. خبرنگاری که به اضافه دیپلمات های ایرانی در افعانستان دوران طالبان هیچ گاه عدالت درباره آنان برقرار نشد. تصویری که عبدالحسن برزیده تلاش کرد گوشه ای از آن را در فیلم «مزار شریف» به تصویر بکشد.

روز خبرنگار ، به هر مناسبتی که باشد، روزی برای استراحت است. روزی که می توان در آن فکر کرد جای کار خبری می توان نشست و به تبریک های با ربط و بی ربط سبقت گیرندگان «تبریک» و «تسلیت» خیره شد و به حال خویش حسرت خورد.

حسرت اینکه نمی توان به درستی خبرنگار بود و کار رسانه ای انجام داد اما در میان کلمات و تصاویر پر طمطراق این روزها باید غوطه خورد و از فردا دوباره روز از نو را به انتظار نشست!

هر چه که هست این روز - اگر اعتباری برای آن باقی مانده باشد - یادآور نیلوفر حامدی و الهه محمدی، دو خبرنگار زندانی، است که در راه رسالت خبری شان بیش از ١٠ ماه است که حبس را تجربه می کنند.

در حالی که همگان از این سو و آن سو قصه های خود را روایت می کنند و سیل تبریک ها می بارد، مانند همه این روزهای ١٠ ماه گذشته یاد همکارنمان را گرامی می داریم. در این مسیر از آنانی که تلاش می کنند بلندتر تبریک بگویند و در رسانه های رنگ و وارنگ خود با جلوه بیشتر منتشر کنند هم می خواهیم اندکی استراحت کنند.

این روز بهترین فرصت برای بازخوانی دوباره « عدالت » برای خبرنگاران است. چه آن خبرنگار محمود صارمی باشد و چه همکاران ما در مطبوعات نیلوفر حامدی و الهه محمدی.