اندیشه قصرشیرین : این روزها «شاعر-تحلیلگران» بسیاری در شبکه های اجتماعی مشغول قلمفرسایی در ستایش نسل جدیدند و در ستایش «نسل رویایی !!» و امثالهم اشعار تازه می سُرایند.

به عنوان کسی که سالهاست در دبیرستانهای کشور ارتباط نزدیک و صمیمی و دوستانه ای با این نسل دارم می گویم که این گونه سخنان شاید برای مخاطب شکست خورده و سرخورده متولد دهه پنجاه و شصت پماد و ضمادی بر زخمهایش باشد اما به غایت از واقعیتهای اجتماع به دور است.

واقعیت آن است که نسل جدید ناامیدتر ، بی پناه تر ، تنهاتر ، افسرده تر و مستاصلتر از آن است که آغازگر حرکت اجتماعی جدیدی باشد. این نسل با شدت بسیار بیشتری از نسلهای قبل از بحران هویت و بحران معنا رنج می برد.

این نسل تربیت شده «من و تو» و «پی ام سی» و « مارول » و «اینستاگرام» و «بلاگر» و امثالهم است. شناختی از هویت ملی و جغرافیا و سیاست و خاورمیانه و منازعات بین المللی ندارد. دچار کمبود محبت است و اغلب در کودکستان و دور از « والدینِ کارمند » رشد یافته است. این نسل تشنه آگاهی است و در هجوم رسانه ها سرخورده و عصبی و تنهاست و برای گریز از این بی معنایی و افسردگی آزاردهنده حاضر به دست یازیدن به هر چیزی است.

خشم روزهای اخیر این نسل خشمی شبیه خشم ژوکر است. خشمی که برای ویران کردن و انتقام آمده است. خشمی که از روی افسردگی و بی پناهی و استیصال است.

از خشم نوجوانان سرخورده و غمگین ( که مقصر اصلی آن همه ما هستیم ) برای خود دستاری نبافیم که این نهایت پرت بودن از واقعیت حاکم بر جامعه است.