اندیشه قصرشیرین " حاجی فیروز یکی از نشاط انگیزترین پیام آوران نوروز است. او با خواندن شعر «ابراب خودم، سامبولی علیکم/ ابراب خودم سرتو بالا کن/ ابراب خودم بزبز قندی/ ابراب خودم چرا نمی خندی» و «حاجی فیروزه، سالی یه روزه» نشاط و خنده را برای مردم به ارمغان می آورد. حاجی فیروز با آن لباس رنگین (قرمزرنگ) و کلاه کله قندی، دایره زنگی و صورت سیاه کرده برای مردم، به خصوص بچه ها و نوجوانان، بسیار جذاب و نشاط افزاست.

فلسفه حاجی فیروز چیست

نکته ای که مهرداد بهار، نویسنده و پژوهشگر ایرانی، به آن اشاره می کند، می تواند راهگشای ما باشد. به اعتقاد او به احتمال زیاد حاجی فیروز که فقط در چند روز اول و آخر سال پیدایش می شود و شادی و سرور را به ارمغان می آورد، نمادی از بازگشت سیاوش به جهان پرجنب وجوش مادی است. به این ترتیب، صورت سیاهش نشانه توقف او در جهان تیره وتار مردگان است و جامه قرمزش نیز علامت خون و زندگی مجدد است. از آمدن نوروز به مردم آگاهی می دهد

حاجی فیروز در فرهنگ باستانی ما کسی بود که در آتشکده نگهبان آتش بود و روی سیاه او به خاطر دود ناشی از آتش بود نه چیز دیگری.

او گدایی نمی‌کند، بلکه اون با عجله پیش تر از همه می آمد به کوچه و خیابانها و شروع به جار زدن این موضوع که مردم آگاه باشید که بهار چند روز دیگر میرسد و نوید بخش آمدن بهار بود و مردم به خاطر این خبر خوش به او مژدگانی میدادند. لباس قرمزش بخاطر

این است که در فرهنگ میترایسم نگهبان آتش لباسی قرمز داشت.