اندیشه قصرشیرین " تنها چهار هفته تا انتخابات مجلس شورای اسلامی باقیست و برخلاف معمول که در این زمان عمده ترین بحث ها بر سر انتخاب کاندیدای اصلح بوده، امسال بحث دیگری در جامعه رونق بیشتری دارد.

به عبارت دیگر، امسال بیشترین بحث در مورد مشارکت در انتخابات است و موافقین و مخالفین مشارکت به بحث و بعضا جدل با یکدیگر مشغولند.

این که چرا انتخابات این دوره اینگونه شده دلایل زیادی دارد که موضوع این یادداشت نیست بلکه می خواهم راجع به این صحبت کنم که در چنین شرایطی چه باید بکنیم؟ بالاخره رای دهیم یا ندهیم؟

به نظر بنده، نوع نگاه ما به انتخابات می تواند پاسخ این سوال را بدهد.

اصولا دو نوع دیدگاه کلان در مورد مشارکت در انتخابات وجود دارد.

بخشی از جامعه به انتخابات نگاهی تکلیفی دارند، یعنی معتقدند مشارکت در انتخابات وظیفه و تکلیف هر فردیست که در جامعه اسلامی زندگی می کند و از مواهب آن برخوردار است.

در این نگرش، هر فردی مکلف است برای یافتن کاندیدای اصلح از میان کاندیدا ها تلاش نماید و به آن رای دهد.

با توجه به اینکه در این نگرش، عدم انتخاب صحیح علاوه بر زیان های اجتماعی باعث ضمان شرعی نیز می شود، لذا افراد در صورتی که در مورد انتخاب اصلح به جمع بندی نرسند، صرفا در انتخابات مشارکت می کنند و رای سفید می دهند.

نوع دیگری از نگرش هم وجود دارد. در این نگاه، رای دادن تکلیف نیست بلکه حق است. حقی است که قانون به شهروندان داده تا در تعیین سرنوشت خود مشارکت نمایند.

در این نگرش، مشارکت در انتخابات بسیار مهم و سرنوشت ساز است اما اگر شهروندان حس کنند کاندیدای مطلوبی در بین گزینه ها ندارند و یا اساسا مشارکت در انتخابات را در سرنوشت خود موثر ندانند، از حضور در پای صندوق های رای سر باز می زنند.

پس پاسخ به سوال ابتدای نوشتار که رای بدهیم یا ندهیم به این بستگی دارد که اساسا نگاه ما به مقوله انتخابات چگونه است؟

رای دادن را تکلیف شرعی می دانیم و یا حق شهروندی؟